Μπίλλειο-Λαγκαδά, μια ιστορία με πόνο!!!
Το θέμα του Μπίλλειου Πολιτιστικού Κέντρου στο Λαγκαδά, είναι ένα θέμα που τείνει να καταγραφεί στην ιστορία του τόπου μας, ως ένα άλλο «γεφύρι της Άρτας», όπου «ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν» και έτσι κατάφερε ακόμα και να το τραγουδήσει η λαϊκή μούσα. Πολύ φοβούμαι οτι κάτι ανάλογο θα γίνει και με το Μπίλλειο.
Θα πρέπει να ήμουνα πρωτοετής φοιτητής (1978) όταν σε μια εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Γυμνάσιο Λαγκαδά , χαρήκαμε την ανακοίνωση του έργου από τους αειμνήστους πλέον Τάσο και Μανώλη Μπίλλη, και ενθουσιαστήκαμε από τις μακέτες που είχαν εκτεθεί στο χώρο.
Η οικογένεια Μπίλλη, ως συμπατριώτες μας και με αγάπη για τον τόπο , οραματίστηκαν πολλά για την γενέτειρα τους, αλλά δυστυχώς κανένας στην πόλη μας δεν κατάφερε να συμπορευτεί με τα οράματά τους. Από τότε λοιπόν ξεκίνησε ένας αγώνας για να αποκτήσει η πόλη μας ένα πραγματικό κέντρο πολιτισμού, εφάμιλλο των Βαλκανίων, και εργάστηκαν γι αυτό τα καλύτερα μελετητικά γραφεία της Ευρώπης και άνθρωποι που είχαν την ευθύνη και την εμπειρία μεγάλων θεατρικών σκηνών.
Το έργο ξεκίνησε μετά από πολλές ταλαιπωρίες για την χωροθέτησή του και μπήκαν τα θεμέλια στο γνωστό χώρο και θα κάλυπτε μια έκταση υποδομών 3.500 τετραγωνικών μέτρων, με χώρο θεάτρου, αμφιθεάτρου, με αίθουσες για άλλες δραστηριότητες πολιτισμού, με διαμορφωμένα γραφεία για όλους τους πολιτιστικούς φορείς της πόλης.
Έφτασε σε ένα καλό επίπεδο και κατά την συμφωνία μεταξύ Δήμου και χορηγών, ο Δήμος είχε αναλάβει την υποχρέωση να συμμετέχει στον ολοκλήρωσή του με ένα κεφάλαιο.
Αυτό δεν έγινε ποτέ, παρά το γεγονός ότι κάθε Δήμαρχος και κάθε υποψήφιος έθετε ως πρώτο θέμα της δράσης του το Μπίλλειο και βέβαια και τα Λουτρά. Φοβούμαι ότι αυτό και μόνο μπορεί να χαρακτηρίσει της θητεία τους με αρνητικό πρόσημο, αφού δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν ΤΙΠΟΤΑ από τα δύο
Έτσι φτάσαμε στην τελευταία εικοσαετία που υπήρχαν πολλές δυνατότητες παρέμβασης του Δήμου και πάμπολλες ευκαιρίες χρηματοδότησης, αλλά δυστυχώς το Μπίλλειο δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα των Δημάρχων του Λαγκαδά ως έργο προτεραιότητας για τον τόπο και κυρίως ως έργο αναπτυξιακό
Οι υποσχέσεις και τα ταξίματα πήγαινα και έρχονταν, οι διάφοροι υπουργοί, φίλοι των Δημάρχων συχνά για να στηρίξουν τον φίλο τους, έταζαν και μια επιχορήγηση, η οποία δεν έρχονταν ΠΟΤΕ πέρα από μια επιχορήγηση του τότε υφυπουργού οικονομικών Χρήστου Φώλια, που είχε συγγενικές σχέσεις με τον Λαγκαδά και τύχαινε να είναι και πρωτοξάδερφος του Μανώλη Μπίλλη. Είχε εκταμιεύσει ένα ποσό του ενός εκατομμυρίου διακοσίων χιλιάδων ευρώ, οπότε και ξαναξεκίνησε το έργο και έγιναν οι επενδύσεις των επιφανειών και η αντικατάσταση των θερμαντικών σωμάτων και του συστήματος θέρμανσης και ψύξης, αφού στα τόσα χρόνια απραξίας είχαν αλλάξει ήδη τα δεδομένα στη θέρμανση. Από τότε ΣΙΩΠΗ.
Πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι για 20 τουλάχιστον χρόνια, ως το 2012, ο Μ.Μπίλλης πλήρωνε εξ ιδίων φύλακα για τον έλεγχο και φύλαξη των χώρων. Μετά τον ξαφνικό χαμό και του φύλακα και του Μ.Μπίλλη, το συγκρότημα παραδόθηκε στην λήθη, και στη μανία αρρωστημένων ενστίκτων που συνδυάζονται με καταστροφικές πράξεις και έτσι το κτήριο λεηλατήθηκε και λεηλατείται από κάθε έναν που έχει την άνεση να μπει και να καταστρέψει. Μέχρι τώρα έχει καεί 3 φορές , έχουν ξηλωθεί όλα τα καλώδια των εγκαταστάσεων, έχουν σπάσει τα περισσότερα τζάμια, οι αρουραίοι και τα φίδια βρήκαν φωλιές και ο κάθε περαστικός μπορεί να θεραπεύσει τις σωματικές του ανάγκες ακόμα και τις ιδιαίτερες κλήσεις του σε ουσίες. Κάποιοι το χρησιμοποιούν και ως χώρο διανυκτέρευσης!
Ζητήσαμε πολλές φορές το αυτονόητο, να τεθεί από τον Δήμο ένας φύλακας του χώρου ή να μπουν κάμερες ασφαλείας για τον συνεχή έλεγχο των εγκαταστάσεων. Καμιά ενέργεια. Αν’ αυτού τοποθέτησαν κόκκινη απαγορευτική ταινία, υποτιμώντας και την κοινή λογική, αλλά και τις δυνατότητες των εισερχομένων να τις καταστρέψουν άμεσα.
Τέλος, μόλις πρόσφατα ακούστηκε ότι το Μπίλλειο ξαναμπαίνει στην ατζέντα του Δήμου με την παρουσία του κ.Πέτσα και το δικό του τάξιμο για επιχορήγηση και ολοκλήρωση.
Ναι …,είναι αλήθεια ότι «τα κεράσια» είναι πολλά, αλλά εμείς που τόσα χρόνια κρατούσαμε κι ένα καλάθι και κουραστήκαμε να το κρατάμε, τώρα δεν κρατάμε καλάθι. Αρκεί μια νάϊλον σακούλα για να δεχτούμε την προσφορά Πέτσα. Όμως κουραστήκαμε στο δούλεμα. Ελπίζουμε να είναι και το τελευταίο!!! Αν όχι, το όνομα Πέτσα θα μπει στους χορηγούς!!!Το ευχόμαστε!
Τρύφων Τσομπάνης
Αναπληρωτής Καθηγητής Α.Π.Θ
