2018 μετά Χριστόν,
και αυτή η ημερομηνία σε λίγα χρόνια θα έχει μια δική της ιστορία, όπως όλοι οι αριθμοί, όλες οι ημερομηνίες είναι φορτισμένες με κάποιο νόημα, με κάποια ιστορία, θυμίζουν και επισημαίνουν κάποια γεγονότα που συνέβησαν.Η νέα χρονιά κρύβει το πρόσωπό της. Δεν έχει ιστορία, δεν έχει παρελθόν, έχει μόνο μέλλον. Όμως είναι συνέχεια του χρόνου και σαν χρονική συνέχεια κουβαλά μαζί της την αγωνία, τον φόβο, την προσμονή, την ελπίδα για κάτι νέο και κάτι καλύτερο ή ίσως και κάτι χειρότερο.
Η χρονιά που πέρασε ποτίστηκε κι αυτή με άφθονο αίμα και δάκρυ, με πολύ δυστυχία και πόνο, με πολλά λάθη και περισσή αγωνία. Λες και δεν ήμασταν εμείς που πριν ένα χρόνο ευχόμασταν και ψάλλαμε για «επι γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία»! λες και δεν ήμασταν όλοι εμείς που φτιάχναμε όνειρα για μια καλύτερη χρονιά. Ναι δυστυχώς, εμείς ήμασταν, και ο λόγος και οι ευχές δικές μας ήταν. απλά μείναμε στα λόγια, σε ευχολόγια, οι ευχές δεν έγιναν προσευχές. Όλοι μας μικροί και μεγάλοι, ισχυροί και αδύναμοι, εκφέραμε έναν λόγο που είχε την ατυχία να μείνει άσαρκος, να μείνει γράμμα νεκρό, λόγος του αέρα, χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης ούτε κατά μία κεραία σε πράξη και ζωή.
Αστοχία ; ή υποκρισία;
Στα σύνορα του κόσμου καθημερινά τουφεκίζεται η ειρήνη, η αγάπη, η ζωή και στα όρια της ψυχής μας καθημερινά τουφεκίζεται η εικόνα του Θεού, η αξιοπρέπεια, η λογική.
2018 χρόνια μετά Χριστόν και η ανθρωπότητα ζει στην αγωνία της ειρήνης όπως αυτή την φαντάστηκαν και την πραγμάτωσαν οι ισχυροί της γης αλλά και τον φόβο του πολέμου όπως τον προγραμματίζουν οι ίδιοι πάλι παράγοντες, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για ανθρώπους! Μετατρέψανε και μετατρέπουμε κι εμείς ίσως το χαρμόσυνο μήνυμα της γιορτής της γεννήσεως του θεανθρώπου, σε μια γιορτή φόβου και αγωνίας. Εθιστήκαμε θαρρείς στη λογική αυτή εδώ και χρόνια και ανατρέφουμε ακόμα και τα παιδιά μας σ΄αυτόν τον σκληρό και ανελέητο κόσμο, στην ίδια ψυχρή πραγματικότητα.
Την γλυκιά μαγεία της άγιας νύχτας των παιδικών μας χρόνων και της αθωότητας, δεν τη διδάσκουμε πλέον στα παιδιά. Τώρα τα παραδίδουμε σχεδόν άνευ όρων στη μαγεία του Χαρυ πότερ , του τάμπλετ, της καταθλιπτικής τηλεόρασης, και όλων αυτών των απίθανων τύπων που βάλθηκαν να μας αλλάξουν τον αδόξαστο και όχι να ψάλλουν μαζί μας το «δόξα εν υψίστοις Θεώ», έτσι απλά και ταπεινά όπως τα μαθαίναμε κάποτε.
Σαν άλλοι αυτόχειρες εγκαταλείπουμε την ομορφιά της ζωής και επιλέγουμε να γνωρίσουμε το περιθώριο και τη θανατίλα που προβάλλεται ως τρόπος ζωής. Αφήνουμε τη δημοσιά και μπλέκουμε σε σοκάκια που κανείς δε ξέρει πού οδηγούν. Απλά, φτάνοντας στο τέλος, ζούμε το μέγεθος της πτώσης μας και το βάθος της αγνοίας μας.
Ο κόσμος αυτός, έτσι όπως θέλησαν να τον φτιάξουν για να τον διορθώσουν δήθεν οι ισχυροί της γης, κατάφερε να γίνει η αντι-εικόνα μας, το αντι-είδωλό μας, που μας προκαλεί αναιδώς με την ακοσμία του, μας παγιδεύει στις αδυναμίες μας, μας γελοιοποιεί στις υποδουλώσεις μας και μας ειρωνεύεται στις απελευθερώσεις μας.
Είναι ο κόσμος που αρνείται τη ζωή, ακόμα και στα παιδιά των εχθρών μας, είναι ο κόσμος που αφαγιάζει την ύπαρξή μας, που κενώνει το μυστήριο και το ιερό που κρύβουμε μέσα μας, που συνθλίβει την ωραιότητα μέσα στο εφήμερο αισθησιασμό και πάνω απ΄όλα, διαστρέφει την λογική, την κοινή λογική.
Αλλά ας μην είμαστε σκληροί! Έχω την αίσθηση πως ζούμε σε μια εποχή που περνάει την ίδια κρίση αξιών, δια με εκείνη των προηγούμενων γενεών που κατάφεραν και παρήγαγαν πολιτισμό, σοφία και αγιότητα.
Όμως από τη γενιά μας εξαρτάται πόσο θα αφήσουμε αυτή την κρίση να χτίσει φωλιά πάνω στο κεφάλι μας, να διαιωνιστεί στο μέλλον και πόσο θα την κάνουμε δική μας κρίση, προσωπική, μιας και μας προσφέρεται πόσο προκλητικά!
Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν!
Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας είναι ο έσχατος κόσμος της ελπίδας, που χωράει τα πάντα, εκτός από την απελπισία. Που αντέχει τα πάντα αλλά και τους πάντες χωρίς διαχωρισμούς και διχαστικές λογικές. Έχουμε λοιπόν απάντηση στην αγωνία της εποχής μας, αρκεί να την δεχτούμε ή και να την αναζητήσουμε.
Όμως το παράδοξο των καιρών μας είναι πως μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να δέχεται όλες, μα όλες, τις προκλήσεις που του προσφέρουν αυτοί που μανατζάρουν τη ζωή του και την ιστορία του, αλλά απορρίπτει την μία και ζωντανή πρόσκληση που του προσφέρει ο ουρανός κάθε νύχτα των Χριστουγέννων: «Επι γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία…»
Αν δεν βρούμε την ειρήνη μέσα μας, μάταια θα αγωνιζόμαστε να την επιβάλλουμε στους άλλους. Η ειρήνη δεν επιβάλλεται, γιατί είναι χάρισμα και ευλογία του ουρανού. Ας βρούμε λοιπόν την ειρήνη μέσα μας και τότε χιλιάδες άνθρωποι θα βρουν την ειρήνη κοντά μας. Αυτή είναι η μία και πραγματική πρόκληση του ουρανού.
