Έρχονται ώρες που στα μάτια μας η πόλη μας φαντάζει πανέμορφη, καθώς οι χειμωνιάτικες ομίχλες τυλίγουν το σώμα της με ένα πέπλο μυστηρίου και ανεξερεύνητης ομορφιάς. Ναι… είναι αυτές οι ομίχλες που μπορεί να μας κάνουν δύσκολη τη ζωή και την κίνηση, αλλά και που είναι πάντα δεμένες με την ιστορία και τη ζωή της πόλης. Θυμάμαι αν καμιά φορά τύχαινε και συναντούσα κάποιον παλιό επισκέπτη ή περαστικό για λίγο από τον Λαγκαδά, με ρωτούσε πώς πάμε από υγρασία και αν έχουμε ακόμα ομίχλες! Αυτές οι ομίχλες, που τις κόβεις με το μαχαίρι ,όπως έλεγαν οι παλιοί, σου δίνουν την αίσθηση μιας άλλης ατμόσφαιρας πιο Λονδρέζικης ας πούμε και που με την μαγεία της απόκρυψης των μεγάλων όγκων κτηρίων και σπιτιών σε κάνουν να ξεχνιέσαι σε πια πόλη κατοικείς. Βλέπετε καμιά φορά αυτή η αβεβαιότητα του βλέμματος σε μια ομιχλώδη βραδιά, κρύβει ακόμα και τις όποιες ασχήμιες της ζωής και της πόλης και αυτή η μυστηριώδης, ομιχλώδης εξερεύνηση έχει και τα καλά της. Από τη γέφυρα ακόμα η εικόνα της πόλης τυλιγμένης στην ομίχλη, σε προϊδεάζει από την πρώτη ματιά γι αυτά που θα συναντήσεις ή γι αυτά που σου υπόσχεται. Οι αδιόρατες γραμμές της παλιάς γέφυρας που ακολουθούν τη νέα μεταλλική, σε κατευθύνουν στην καρδιά της πόλης και στην πλατεία όπου οι πρώτοι όγκοι των σπιτιών που φωτίζονται αμυδρά σε καλωσορίζουν ευχάριστα. Το σχολείο σκοτεινό, σε κατευθύνει στα ενδότερα της πόλης και η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου ξαπλώνεται νωχελικά ως την πλατεία, για να συναντηθεί με την οδό Λουτρών, που αναλαμβάνει να σε σεργιανίσει στη ζωή της πόλης, μέσα στην ομορφιά της αγοράς, που η παρουσία των μαγαζιών και των ανθρώπων που τα γεμίζουν ζωή, σου υπόσχονται μια καλή και ευχάριστη βραδιά, αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη παρέα. Η οδός Λουτρών με τον βραδινό φωτισμός της και σε λίγο με την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της αγοράς, σε προσκαλεί για ένα περίπατο ως και τα Λουτρά αν το βαστάει η καρδιάς σου, σε μια διαδρομή που τα κίτρινα φώτα και το παιχνίδισμα των χρωμάτων σου δημιουργούν μια αίσθηση ρομαντισμού, για όσους παραμένουν ακόμα ρομαντικοί. Περνώντας από τα σοκάκια της πόλης θαυμάζεις τα φώτα των στολισμένων σπιτιών και αν περάσεις από το σπίτι κανενός συλλόγου θα ακούσεις την πρόβα της χορωδίας να τραγουδά μελωδικά με τη συνοδεία πιάνου το :«Mη κλαίς και μη λυπάσαι που βραδιάζει, εμείς που ζήσαμε φτωχοί, του κόσμου η απονιά δεν μας τρομάζει, θα έρθει και για μας μια Κυριακή. Τα σπίτια είναι χαμηλά, σαν έρημοι στρατώνες, τα καλοκαίρια μας πικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες». Οι χειμώνες! που στην πατρίδα μας είναι το ίδιο γοητευτικοί και όμορφοι σαν τα καλοκαίρια της, όπως και κάθε εποχή βέβαια. Κάντε ένα απογευματινό περίπατο για να θαυμάσετε την φθινοπωρινή αλλά και χειμωνιάτικη «άνοιξη»! Μια τρελή πανδαισία χρωμάτων φθινοπωρινών και τώρα χειμωνιάτικων, κίτρινα, καφέ, πρασινωπά, κοκκινωπά, χρυσίζοντα φύλλα, καλύπτουν τους δρόμους και τα πάρκα. Πιο πέρα στα μαγαζιά οι θαμώνες προσθέτουν στην ομιχλώδη κατάσταση την ομίχλη των καπνών και των ποτών τους. Ο καφές, το ποτό, αλλά και το σαλέπι είναι το ζητούμενο σε τέτοιες βραδιές και τα προσφέρει απλόχερα η πόλη. Μια πόλη που ζει στο δικό της ήρεμο ρυθμό.
Κοίταξα στην πρώτη αυλή τα χρυσάνθεμα, είχαν σχεδόν λυγίσει από το βάρος της ομίχλης που τα έδινε μια ασημένια λάμψη με τις σταγόνες της υγρασίας που τα κερνούσε απλόχερα. Οι αράχνες που είχαν αφήσει το εργόχειρό τους υφασμένο από νωρίς πάνω στα κλωνάρια των θάμνων και των λουλουδιών, κούρνιαζαν πάνω στο υφάδι τους νωχελικά, απολαμβάνοντας την σταθερή τους ύφανση. Η γλυκιά βραδιά και ο ζεστός νοτιάς δε σ΄ άφηνε να κλειστείς τόσο νωρίς στο σπίτι. Πήρα τους δρόμους και σεργιανούσα απολαμβάνοντας την ηρεμία. Ξαναπέρασα από την οδό Παπαγεωργίου 14, η χορωδία έκανε ακόμα την πρόβα της, στάθηκα να απολαύσω το τραγούδι της : «άδειοι οι δρόμοι, δεν φάνηκε ψυχή, και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση κι εγω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση και σαν ανατολή…».
Έφυγα σιγοτραγουδώντας και σφυρίζοντας το σκοπό, καληνυχτώντας τους λίγους γειτόνους που συνάντησα στο δρόμο. Πιο πέρα η αγιά-Παρασκευή φωτισμένη και όμορφη, τυλιγμένη μεσ΄την ομίχλη, προσθέτει μια γοητεία στη γειτονιά, ενώ τα πλατάνια σκεπάζουν στοργικά θα έλεγα την οδό Παύλου Μελά και στρώνουν τα φύλλα τους χαλί στα πόδια μας να το περπατήσουμε. Ήρθε στο νού μου ένα άλλο τραγούδι:
« Όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές, απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές…η νύχτα έφτασε, τα παράθυρα κλείσαν, τη νύχτα έπεσε, οι δρόμοι χαθήκαν…».
