Έγραψα αρκετές φορές για το Σκοπιανό πρόβλημα, και αισθάνομαι την ανάγκη να ξαναγράψω για το θέμα γιατί θεωρώ ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα για να διαλυθούν κάποιοι μύθοι. Το συγκεκριμένο ζήτημα δεν ήταν ποτέ ζήτημα διεθνές και σοβαρό που τραυμάτιζε τις γειτονικές μας σχέσεις, δεδομένου ότι εμείς δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με το να ζητήσουμε κάτι από τα Σκόπια, ούτε διεκδικήσαμε ονόματα, ούτε πρόσβαση στη θάλασσα, ούτε αλλαγή ιστορικών δεδομένων, ούτε καπήλευση της ιστορίας τους. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι ίσως αν εκδηλώναμε κάποιου είδους αλυτρωτισμό ζητώντας από Σκοπιανούς και Βουλγάρους αυτά που η συνθήκη του Βουκουρεστίου μας έκλεψε το 1913 και τα μοίρασε στους γείτονες, ίσως να ήταν τώρα πιο φρόνιμοι υπολογίζοντας στις δυνατότητες της χώρας μας. Όμως εμείς σαν τα καλά και υπάκουα παιδιά της Ευρώπης, δεν είχαμε το θάρρος να υπερασπιστούμε ούτε καν το μειονοτικό στοιχείο που έμεινε σκλαβωμένο στις περιοχές αυτές και το εγκαταλείψαμε στην τύχη του. Παράλληλα δεν διεκδικήσαμε το κομμάτι της ιστορίας που μας αναλογεί στις περιοχές αυτές. Ξέραμε ότι κάποτε εκεί έσφυζε ο Ελληνισμός, αρχαίοι ναοί στην Ηράκλεια, ακμάζων ελληνισμός στο Μοναστήρι, ναοί και τοιχογραφίες με ελληνικές επιγραφές επιμαρτυρούν τα γραφόμενα, έλληνες επίσκοποι διοικούν τον λαό. Τα αφήσαμε όλα ως αδιάψευστους μάρτυρες της ιστορίας μας. Είναι δε ενδεικτικό ότι οι «φίλοι» Βούλγαροι κατά την κατοχή της Μακεδονίας έκαναν έργο ζωής να αλλάζουν τις ελληνικές επιγραφές των εικόνων στις εκκλησιές μας, για να παραχαράσσουν την ιστορία μας. Τώρα το πώς έφτασε η λεγόμενη Μακεδονική-κατά το σύμφωνο- γλώσσα, να λογίζεται ως Σλαβικό ιδίωμα, είναι ενδεικτικό της ελαφρότητας των πολιτικών, που αγνοούν κι αυτό από ελληνικά χέρια το πήραν για να καταφέρουν να δημιουργήσουν επιτέλους ιστορία μετά τον 8ο αιώνα μ.Χ!!! Υπάρχει άλλωστε μια μεγάλη ομάδα Βουλγάρων και Σέρβων επισήμων μηδέ του Γκλιγκόρωφ εξαιρουμένου, που μιλούν με περηφάνια για την Σλαβική τους καταγωγή. Εμείς τι άλλο μπορούμε να πούμε!!! Εθνικιστές πάντα υπάρχουν, το θέμα είναι να μη τους παίρνουμε στα σοβαρά και να μη διαμορφώνουν πολιτική. Από την άλλη υπάρχουν κι οι πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα εις βάρος του λαού τους. Κι αυτοί, γνωστοί στην ιστορία ως μισθοφόροι!!!
Το πρόβλημα λοιπόν ήταν να ενταχθούν στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και πίστεψαν ότι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να αποκτήσουν όνομα ξένο και ιστορία γειτονική. Εμείς αντιδράσαμε απόλυτα φυσιολογικά, όχι γιατί θέλαμε να επιβάλλουμε στους γείτονες το θέλημά μας, αλλά γιατί δεν δεχόμασταν να επιβάλλουν αυτοί, σε μας και τους συμμάχους μας, κάτι που μας ανήκε ιστορικά και με συνθήκες διεθνείς. Μπήκε λοιπόν veto και άρχισαν τα όργανα διεθνοποίησης του θέματος. Πολύς ντόρος για το τίποτα, γιατί αν είχαν μυαλό, θα μπορούσαν από το 1992 να είναι στο ΝΑΤΟ με την ιστορική τους ονομασία, Δημοκρατία του Βαρδάρη, Δημοκρατία των Σκοπίων, Δαρδανία και άλλα ιστορικά τους ονόματα. Δεν το ήθελαν και όπως φάνηκε δεν το ήθελαν και οι σύμμαχοί μας που πάντα βλέπουν την ιστορία με απόσταση 200 χρόνων και ιδίων συμφερόντων.
Αυτό που είναι εξοργιστικό είναι ότι όσες κυβερνήσεις χειρίστηκαν το θέμα, είχαν διπλή διπλωματική γλώσσα για μέσα και για έξω.
