Το μάθημα των θρησκευτικών, ή «η ώρα του παιδιού»
Αναμνήσεις ενός δασκάλου
Μεσημέρι, περιμένω το αστικό αρκετή ώρα και ο ήλιος χτυπά κατακέφαλα. Κάνω να βρω μια γωνιά σκιερή, επιτέλους τη βρίσκω στην είσοδο παρακείμενης πολυκατοικίας. Σε μια στιγμή αντιλαμβάνομαι να με παρακολουθούν δυο νεανικά μάτια και να με πλησιάζουν προτείνοντάς μου το χέρι για χειραψία. «Κύριε γειά σας, ίσως δε με θυμάστε, ήμουνα μαθητής σας, βέβαια δεν παρακολουθούσα το μάθημά σας, γιατί… αλλά σας θυμάμαι πάντα».
Ξαφνιάστηκα γιατί απ’ όταν υπηρετούσα στο γυμνάσιο έχουν περάσει ήδη δώδεκα-δεκατρία χρόνια, και το παλληκάρι που έβλεπα μπροστά μου θα ήταν περίπου 24-25 χρονών. Τον κοίταξα βαθειά μέσα στα μάτια και γνώρισα τον Δημήτρη. Σε θυμάμαι Δημήτρη , του είπα και είδα τότε αυτόν να ξαφνιάζεται. «Αλήθεια; Δεν το πιστεύω! Δεν το περίμενα γιατί ξέρετε εγώ δεν καθόμουν στο μάθημά σας γιατί…» , «θυμάμαι παλληκάρι μου, του λέω, ήσουν Μάρτυς του Ιεχωβά, είχες απαλλαγή από το μάθημα, και καλά έκανες αφού είχες άλλες θρησκευτικές επιλογές, όμως εγώ θυμούμαι ένα ευγενικό ντροπαλό παιδί που μόλις έμπαινα εγώ στην τάξη έβγαινε αυτό χωρίς να με κοιτά στα μάτια…και πάντα του έλεγα καλό διάλλειμα…και να προσέχεις». Γέλασε και είπε πως τις περισσότερες φορές του έριχνα και μια φιλική φάπα, που του άρεσε κι όλας, γιατί ήταν η μόνη μας επαφή.Πάντως του λέω στη Γεωγραφία που σας έκανα για λίγο διάστημα παρακολουθούσες κανονικά, «ναι λέει,αλλά και εκεί μιλούσατε σαν θεολόγος και μου άρεσε αυτό, θέλω να πω πως ήσασταν πάντα διακριτικός μαζί μου».Ρώτησα για τα άλλα του αδέρφια, τον πατέρα του εάν έχει ακόμα το ξυλουργείο και εάν έχει δουλειά.
« Ξαφνιάζομαι, λέει, που τα θυμάστε όλα», «αυτό σημαίνει πως το αλστχάιμερ δεν με θυμήθηκε ακόμα» είπα και γελάσαμε. Με ενημέρωσε σχετικά με τις απορίες μου, έμαθα τα δικά του και χαιρετώντας με πάλι ευγενέστατα πήρε το αστικό που περίμενε.
Μπήκα επιτέλους στο αστικό και βρήκα και θέση παρ΄όλου που ήταν το αστικό που πήγαινε στα ΙΕΚ και είχε αρκετό μαθητόκοσμο. Στο μυαλό μου όμως τριγύριζε ακόμα η εικόνα και η συνάντησή μου με τον Δημήτρη. Πόσα παιδιά δεν πέρασαν άραγε από τα χέρια μου που τα συναντώ στο δρόμο και θυμόμαστε τα παλιά αλλά αυτή η συνάντηση μου έδωσε χαρά. Έτσι χάρηκα και για τον Εσρέμ, ένα μουσουλμανάκι που είχα στη β΄τάξη και ενώ του είπα ότι μπορεί να βγαίνει έξω την ώρα του μαθήματος με παρακάλεσε να μένει για να ακούει τις όμορφες ιστορίες για το Χριστό και τα θαύματα, αλλά και γιατί το μάθημα των θρησκευτικών ήταν «πραγματικά η ώρα του παιδιού» αφού όταν τα παιδιά ήταν κουρασμένα από το προηγούμενο διαγώνισμα, είχα όλη τη διάθεση να μην εξετάσω, αλλά να λύσω μόνο απορίες, να συζητήσουμε ό,τι τους προβλημάτιζε ή να τους παίξω φυσαρμόνικα και να ακούσουμε μουσική.
Όταν το Εσρέμ τον συνάντησα αργότερα στο ΕΠΑΛ μου είπε πόσο ωραία πέρασε στο Γυμνάσιο και το θυμάται ακόμα.
Να με συγχωρήσει ο υπουργός και το πρόγραμμά του, αλλά ποτέ δεν με απασχόλησε. Ήξερα απλά τι έπρεπε να δώσω στα παιδιά ως ύλη ή τι ήθελαν τα παιδιά από μένα και ήμουν βασιλιάς στην τάξη μου, επεκτείνοντας το μάθημά μου ακόμα και σε εκδηλώσεις μουσικής και ποίησης, να τους δείξω πώς γίνεται μια εικόνα ή μια ζωγραφιά, ακόμα και βαψίματος του σχολείου με την βοήθεια του καθηγητή των εικαστικών, το κρέμασμα των κουρτινών από τα κορίτσια και ο σεβασμός στο σχολείο που ήταν το δεύτερο σπίτι μας.
Κατεβαίνοντας στη στάση μου άκουσα μια αγριοφωνάρα να με φωνάζει «κύριε»!!!! Γύρισα και είδα τον Γιάννη, τον απίθανο ντράμερ του σχολείου, δεν είχε ποτέ όρεξη για μάθημα αλλά όταν του έλεγα Γιάννη αύριο η σειρά σου να μας πεις το μάθημα, μας το διηγιόταν με τον δικό του καταπληκτικό τρόπο « κι απου λες δάσκαλε…» που το φχαριστιότανε όλη η τάξη και χειροκροτούσε. Σήκωσε το χέρι του ψηλά και μου λέει «κόλατο ρε δάσκαλε, είσαι καλά;». Τον ευχαρίστησα για την αγάπη του και του είπα πόσο χάρηκα που τον είδα. «Α …ρε δάσκαλε, τι καλά που είμασταν μικροί στο γυμνάσιο, τώρα δουλειά, αρραβώνα, βάσανα….αστα να πάνε…».
Δεν ξέρω αν πέτυχα ή απέτυχα σα δάσκαλος, αυτό που με κάνει ευτυχή είναι πως οι μαθητές μου-τα παιδιά μου, δεν αλλάζουν δρόμο όταν με βλέπουν και θυμούνται ευχάριστα εκείνα τα χρόνια.
Αυτό που μένει από το σχολειό είναι η παιδεία,οι γνώσεις και οι καλές αναμνήσεις, απλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να μεταδώσεις παιδεία και γνώση και άλλοι τόσοι να μετατρέψουν το σχολείο σε παράδεισο.
