Χρονογραφικά σημειώματα
Του Τρύφωνα Τσομπάνη
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ Νο 2
Η δημόσια έκφραση λόγου και απόψεων συχνά είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί ενέχει τον κίνδυνο να νομίσεις ότι μόνο εσύ εκφράζεις την αλήθεια αλλά και πολλές φορές γίνεσαι δυσάρεστος για την επιμονή σου να μη κρατάς το στόμα σου κλειστό, για θέματα που δεν αφορούν μόνο εσένα αλλά και το μέλλον του τόπου σου. Σίγουρα είναι κολακευτικό για τον γράφοντα να συναντά ανθρώπους που εκτιμά και του εκφράζουν την συμφωνία τους με τις απόψεις του, ή να τον συγχαίρουν για όσα πιστεύει. Δεν ήταν λίγοι οι φίλοι και άγνωστοι, που συμφώνησαν οι διαφώνησαν ίσως με τη συγκεκριμένη αρθρογραφία. Κάποιοι διέγνωσαν αυστηρότητα, άλλοι ανέγνωσαν πικρία, άλλοι ενδιαφέρον για τον τόπο. Θα ήθελα δε να πω πως όλοι έχουν δίκαιο, αλλά το πιο πολύ έπρεπε να δουν τον πόνο που εκφράζουν αυτά τα κείμενα, για έναν τόπο που αξίζει πολλά περισσότερα απ’ όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Το έλεγα πάντα και θα το λέω συνεχώς, πως αν οι έλληνες πολιτικοί γνώριζαν την ιστορία της πατρίδας μας, θα γλίτωναν από πολλά λάθη κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, και αν οι Τοπικοί Παράγοντες γνώριζαν στη παραμικρή πτυχή και γωνιά την ιστορία των Δήμων τους και τις ομορφιές που κρύβουν, θα είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν δημιουργικά και επωφελώς για τον τόπο τους. Αν δεν αγαπήσεις πρώτα έναν τόπο, δεν μπορείς να τον υπηρετήσεις σωστά. Όπως αν δεν αγαπήσεις έναν άνθρωπο δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του, απλά συζείς και τον εκμεταλλεύεσαι συναισθηματικά για ίδιον όφελος. Διάβαζα μια επιφυλλίδα της Κυριακής στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τον τίτλο « Ο ρεαλισμός της προσφυγής στην αριστεία», δηλαδή πόσο χρήσιμο και ρεαλιστικό αλλά και επιβεβλημένο είναι σήμερα, να αναζητήσουμε την αξιοσύνη, τον άριστο, τον πετυχημένο, τον δημιουργικό, τον ανυστερόβουλο, τον εξειδικευμένο, τον μορφωμένο, τον πεπαιδευμένο, την σοβαρή προσωπικότητα, τη φρέσκια ιδέα, την ορμή της νεότητας, τον ρεαλιστή, τον δοκιμασμένο στο στίβο του επαγγελματισμού, τον άνθρωπο που ζει σεβόμενος τις αρχές του και τον διπλανό του, τον άνθρωπο με την ετοιμότητα της ανιδιοτελούς προσφοράς, τον ενεργό πολίτη που δεν καβαλάει το καλάμι της εξουσίας, αυτόν που δεν διεκδικεί θέση προέδρου γιατί έδωσε 5 χιλιάρικα στον προεκλογικό αγώνα της παράταξης, ή δεν θα εξαγοράσει τη σιωπή και τη συμφωνία του με ανάλογες θέσεις προσοδοφόρες.
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε πλέον περήφανοι για ό,τι συμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπου αποκαθηλώθηκαν τα πρότυπα, και έπεσαν οι μάσκες της ξιπασιάς. Καμαρώνουμε καθημερινά το ξεμπρόστιασμά τους στα ΜΜΕ, τους θωρούμε άφωνοι να κατευθύνονται στα εισαγγελικά γραφεία για απολογίες και παρακολουθούμε με σφιγμένο το στομάχι τον κατήφορο της Πατρίδας, αναλογιζόμενοι πώς άνθρωποι που ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ «να φυλάττουν το σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους και να προασπίζουν το συμφέρον του Ελληνικού λαού», κατάφεραν όσα δεν κατάφεραν οι εχθροί της Πατρίδας. Το « είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί Πάτρις»( δηλαδή ένα καλό στοιχείο είναι να αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου) , το μετέτρεψαν με την δική μας ψήφο στο «αμύνεσθαι περί πάρτης», να αγωνίζονται για πάρτη τους δηλαδή. Ιλιγγιά ο νούς όταν σκέφτεται ποιοί διοίκησαν θεσμούς, υπουργεία Άμυνας, Πολιτισμού, Μεταφορών, Ταμιευτήρια, Πολεοδομίες, κλπ,κλπ….Δεν σκέφτηκαν καν την υστεροφημία των κομματικών σχηματισμών που εκπροσωπούσαν και απαξίωσαν πλήρως όχι μόνο τα κόμματά τους, αλλά και θέτουν εν αμφιβόλω και την ίδια τη χρησιμότητα της δημοκρατίας. Ποια δημοκρατία; Αναρωτιούνται οι πολλοί.
Κι όμως αυτά τα διαφθορεία των πολιτικών ιδεών, τα ανεύθυνα πλέον κόμματα, θα έρθουν σε λίγο να πατρονάρουν και να διεκδικήσουν μερίδιο εξουσίας και στις Δημοτικές εκλογές!!!! Τα πρόκοψαν αλλού…., θέλουν και εδώ να συνεχίσουν το παιγνίδι, και που δυστυχώς ακόμα δεν άρχισε η τσιμπίδα του Νόμου να εμφανίζεται και το αλληλοκουκούλωμα πάει σύννεφο.
Σε λίγο θα αρχίσουν τα πρώτα γκάλοπ για τους φερέλπιδες νέους τοπικούς ηγέτες. Τα κόμματα πρώτα θα τρέξουν να στηρίξουν, να προτείνουν, να εξασφαλίσουν συμμαχίες, να χρωματίσουν με το δικό τους χρώμα τον χάρτη των εκλογών, για να βαυκαλίζονται ότι είναι οι νικητές, σε έναν λαό υποταγμένο στη μαύρη μοίρα του. Η σκέψη και μόνο αυτή αγγίζει τα όρια της απειλής και της κωμωδίας. Τα ίδια κόμματα που εγκλημάτησαν κατά του λαού προκειμένου να συντηρήσουν την πελατεία τους και να χαρίσουν αμύθητα πλούτη στους «νταβατζήδες» της πολιτικής, τα ίδια θέλουν να διαχειριστούν τις τύχες των χωριών και των πόλεών μας. Δεν αμφιβάλλω πως στα κόμματα υπήρχαν και θύλακες ανυστεροβουλίας και τιμιότητας, όμως αυτό δεν ήταν ικανό να εκθρονίσει από τους κομματικούς σχηματισμούς τους ανίκανους και τους υποταγμένους στην μετριότητα.
Τι θέλουμε σήμερα; Να ξεπροβάλλει μπροστά όχι ένας ηγέτης, αλλά μια ομάδα επιτελική, ανθρώπων με ανιδιοτέλεια, με ταλέντο, ικανοί να συνεγείρουν, να οργανώσουν, να εμπνεύσουν, να μεταρρυθμίσουν τις τοπικές κοινωνίες, να ταυτιστούν στις συνειδήσεις το αξίωμα και η αριστεία, και όχι ο παλαιός κομματάρχης με το μεγάλο σόϊ και τις 100 ψήφους που παζαρεύει τις ψήφους του για 5 χιλιάρικα. Να περάσουν μπροστά πρόσωπα με κοινωνική προσφορά και εθελοντισμό, άνθρωποι που την τεχνολογία δεν την χρησιμοποιούν για το προφίλ τους στο facebook, αλλά για να αναζητούν προγράμματα ανάπτυξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που να οργώνουν τον τόπο δημιουργικά και αναπτυξιακά, που δεν θα μοιραστούν θέσεις σαν μπουναμάδες για να αμειφθούν για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στην παράταξη και το κόμμα, που δεν θα αποτελούν γραφικές φιγούρες, σε μια κοινωνία που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, δυστυχώς πολύ καλά!!!
Όσοι τολμήσουν την αναμέτρηση με την ιστορία του τόπου μας, καλό είναι πρώτα να τη γνωρίσουν και όχι να προβάλλουν το προφίλ τους αλλά το πρόγραμμά τους και το επιτελείο τους. Με ποιους θα κάνουν τον άθλο της ανάπτυξης; Με ποιους θα πολεμήσουν τα προβλήματα; Πόλεμος δεν γίνεται με κουρασμένα παλικάρια και μάλιστα δοκιμασμένα και απορριπτέα. Δεν θέλουμε να μας πνίξουν στα όνειρα, που κι αυτά καλά είναι για όσους κοιμούνται, αλλά να μας πουν ποιοι θα ενσαρκώσουν το όνειρο και πώς το όνειρο δεν θα γίνει εφιάλτης;
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην Αλβανία γνώρισα από κοντά το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Ας μη μετρήσω το πόσους ναούς έχτισε σε 20 χρόνια (160) που ήταν υποχρέωσή του άλλωστε, αλλά τα ιδρύματα, οι υποδομές ανάπτυξης, τα σχολεία, κλινικές, ιατρικά εργαστήρια, τα Πανεπιστημιακά τμήματα, οι βιοτεχνίες, οι χώροι προσφοράς εργασίας, κτήματα, φούρνοι, οινοποιεία, βουστάσια, ποιμνιοστάσια, κήποι λαχανικών που εργάζονται άνθρωποι με μισθό και τώρα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Και όλα αυτά ένας παπάς!!!! Στην περιοχή μας επίσης ένας άλλος παπάς, ο Μητροπολίτης Ιωάννης, σε 4 χρόνια δημιούργησε, 2 μουσεία, σχολές μουσικής ,ζωγραφικής, ψηφιδωτού, φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας, διεθνή θεολογική ακαδημία-συνεδριακό κέντρο, ραδιοφωνικό σταθμό, συσσίτια, κοινωνικό παντοπωλείο, και πρατήριο ρουχισμού, ανοικοδόμησε , μπήκε σε προγράμματα ΕΣΠΑ και απασχολεί τώρα άλλα 40 άτομα, συντήρησε ναούς-μουσεία και κατάφερε να φέρνει στο Λαγκαδά 2000 Ρώσους τουρίστες το χρόνο. Ας μη βάλουμε εμείς τον πήχη ψηλά, αλλά νομίζουμε ότι μπαίνει μόνος του και από τα πράγματα. Ζούμε σε μια πανέμορφη περιοχή που χρειάζεται αγάπη, προσοχή και ανάπτυξη. Έχει η Επαρχία μας τις δυνατότητες να στηρίξει μόνη της την οικονομία της κυρίως μέσα από τον τουρισμό και την ιστορία της, δηλαδή τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς, που είναι ακόμα άγνωστοι στους πολλούς, γιατί δεν νοιάστηκε κανείς ως τώρα. Ο ορεινός όγκος είναι υπέροχος αλλά τελείως ανεκμετάλλευτος.
Ζητούμε λοιπόν τα κόμματα να ασχοληθούν με την επίλυση των προβλημάτων που τα ίδια δημιούργησαν στη χώρα και να μας αφήσουν ήσυχους να ορίσουμε την τύχη μας και την τύχη των παιδιών μας, όπως εμείς ξέρουμε σαν νοικοκυραίοι, που δεν θα ρίξουμε το καράβι στα βράχια όπως αυτοί.
Αναζητούνται άνθρωποι που θα βάλουν μπροστά τον τόπο και όχι την μεγαλομανία της εξουσίας. Αναζητούνται λοιπόν άνθρωποι που μπορούν κάτω από μια και μοναδική ομπρέλα που θα γράφει « Δήμος Λαγκαδά» να στεγάσουν τις φιλοδοξίες τους και την αγάπη τους για τη γενέθλια γη μας.
«Όπερ έδει δείξαι» που έλεγαν και οι αρχαίοι.
