ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ…
Το ζήτημα της προσφυγιάς είναι παλιό και πικρό, και γι αυτούς που το έζησαν και γι αυτούς που δεν το έζησαν άμεσα αλλά έμμεσα. Η δυσκολία και η πίκρα δυστυχώς είναι ίδια σχεδόν, αν διαθέτεις ελάχιστα ίχνη ανθρωπιάς και κάνεις τον πόνο του άλλου δικό σου πόνο, όπως τουλάχιστον διδάσκει ο Ευαγγελικός λόγος, για όσους θέλουν να πρεσβεύουν χριστιανικές αρχές. Αλλά και δωδεκαθεϊστής να είναι κάποιος ας μη ξεχνά ότι ο «πατέρας των θεών του» ήταν ο «ξένιος Δίας».
Αναμφίβολα στην αντιμετώπιση ενός τόσο δύσκολου προβλήματος, αυτό που πρωτίστως τρομάζει τον πολίτη, είναι η διαχρονική ανικανότητα του κράτους μας να επιλύει προβλήματα που θα έπρεπε να είχε προβλέψει και να σχεδιάσει την αντιμετώπισή τους.
Δεν είναι καιρός να μιλήσουμε για ευθύνες, αυτές σίγουρα υπάρχουν.Τώρα έχουμε το πρόβλημα ενός πολέμου οικονομικού και μας προσφυγιάς που διαλύει το ανθρώπινο πρόσωπο. Ποιος θα σταθεί δίπλα στον άνθρωπο που συνθλίβεται από τους ισχυρούς της γης και θα σφυρίξει αδιάφορα όταν δεν είναι σίγουρος ότι σ’ αυτόν τον κόσμο συχνά οι ρόλοι αλλάζουν; Ο λαός μας το δοκίμασε στο πετσί του, Μικρασία, Πόντος, Ρωσία, Θράκη, Βόρειος Ήπειρος. Και τότε οι ίδιοι φόβοι, οι ίδιες ανησυχίες, η ίδια αντιμετώπιση. Άρνηση, παραπήγματα, λάσπες, αρρώστιες, συσσίτια, βρισίδι περί τουρκόσπορων, βουλγάρων, αλβανών, ρωσοπόντιων, κλεφτών, ανθρώπων με άλλο ηθος κλπ. Θα μου πείτε ότι αυτοί ήταν έλληνες και ήρθαν στην «ΜΗΤΈΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» η οποία όμως απεδείχθη μητριά για χρόνια… Όμως η προσφυγιά βιώθηκε από τον έλληνα και σε μια άλλη διάσταση, στην διάσταση των οικονομικών μεταναστών, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε εκτός συνόρων έναν ελληνισμό περίπου δέκα εκατομμυρίων συμπατριωτών μας. Οι απόψεις οτι οι έλληνες είμαστε ένα άλλος λαός με διαφορετικές αρχές και πολιτισμό, συγνώμη αλλά μου θυμίζει τις «φιλοσοφικές απόψεις» του Χίτλερ. Τρανή απόδειξη περί της υπεροχής μας και της ανωτερότητάς μας, είναι η σημερινή κατάσταση που βιώνουμε και είναι αποτέλεσμα του «σημερινού ήθους μας, των αρχών μας και του πολιτισμού μας» που λέει «κλέψε να φάς και πάρε για νάχεις».Καλό είναι λοιπόν να αποφεύγουμε τις συγκρίσεις περί υπεροχής του ήθους μας, που ακούστηκαν προχθές στο Δημοτικό μας συμβούλιο, και μάλιστα από ανθρώπους που έπρεπε για άλλους λόγους να πρωτοστατούν, λόγω σχήματος. Η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι παγκόσμιες αρετές και πρωτίστως αρετές του πολιτισμένου κόσμου ανεξάρτητα χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας. Όλα τα άλλα, ότι είμαστε φιλάνθρωποι και αυτό εξαντλείται σε 10 κουτάκια ΝΟΥΝΟΥ για την Ειδομένη, είναι λόγια για εσωτερική κατανάλωση και για να ηρεμήσουμε την συνείδησή μας, που πάντα λειτουργεί ευτυχώς ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας. Το να λες «ναι τους συμπονώ αλλά μακριά από μένα» και εκεί μακριά μου θα τους βοηθώ, θα μπορούσαμε να το πούμε αν κοιτούσαμε τα παιδιά μας κατάματα και με καρδιά να τους εξηγήσουμε την απόφασή μας; Προφανώς αντιγράψαμε σαν χριστιανοί από την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου κυρίως την «αρετή» του δεύτερου, δηλαδή τη υποκρισία.
Όμως δεν μπορείς να λες ότι θα πρωτοστατήσω για να μη μπορέσει η πολιτεία να λύσει ένα πρόβλημα που δεν το δημιούργησε, αλλά που λόγω διεθνών συμβάσεων και νομοθεσίας έχει υποχρέωση να το λύσει, αλλιώς θα καταδικαστεί από διεθνείς οργανισμούς, να αδιαφορείς σαν δημόσιος άνδρας για την επίλυση, επειδή νομίζεις ότι αν απομακρύνεις το πρόβλημα από κοντά σου το λύνεις, και το τραγικότερο…να κουβαλιέσαι την Κυριακή στα μοναστήρια για να προσεύχεσαι «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου…υπέρ πλεόντων,οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών, υπέρ ευκρασίας αέρων και καιρών ειρηνικών…» καταλαβαίνουν άραγε γιατί προσεύχονται;
Δεν μπορείς να πετάς κορώνες ως πρόεδρος δημοτικής επιχείρησης ότι «εγώ δεν δίνω νερό» σε κανένα στρατόπεδο, λες και σου ζήτησαν νερό από πηγάδι του παππού σου! Είναι ντροπή και μόνο τα χαμόγελα που είδαμε στα πρόσωπα κάποιων που συμφωνούσαν με τους παληκαρισμούς, γιατί κάποιος λόγος δεν τους επέτρεπε προφανώς να καταλάβουν ότι αυτό αποτελεί ποινικό και πειθαρχικό αδίκημα, δηλαδή το να αρνηθείς νερό σε χώρο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, αλλά αποτελεί και την πλέον αχαρακτήριστη πράξη σε πρόσφυγα, ακόμα και εχθρό σου. Δεν μπορείς να λες «δεν με ρώτησαν» για το τι κάνει το κράτος σε χώρο που δεν σου ανήκει και δεν τον ελέγχεις απόλυτα, ούτε να προτρέπεις το λαό να δημιουργήσει προσκόμματα στην πρόσβαση στο χώρο από τον στρατό, δηλαδή να παρανομήσουν με δική σου προτροπή. Αυτό για τους γνωρίζοντες ελάχιστα νομικά λέγεται «ηθική αυτουργία σε παράνομη ενέργεια».
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας δούμε επίσης σοβαρά το πρόβλημα, το οποίο είναι ήδη στην αυλή μας.Ας σταματήσουμε να ενσπείρουμε φόβους στο κόσμο παίζοντας το παιχνίδι μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής ομάδας, ας δούμε ψύχραιμα τι μπορεί να γίνει χωρίς να πληγωθούμε και χωρίς να πληγώσουμε. Ας προγραμματίσουμε πώς μπορούμε, μέσα στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας να επιλύσουμε προβλήματα και όχι να δημιουργήσουμε. Ας σκεφτούμε τρόπους και τόπους που θα υποδείξουμε εμείς και που θα μπορούμε να συντρέξουμε το κράτος στην επιτήρησή τους. Οι πρόσφυγες δεν ξεσηκώθηκαν να έρθουν στην Ελλάδα για να χορτάσουν φτώχεια και πείνα. Ας τους διευκολύνουμε με τις κρατικές δομές να κάνουν το όνειρό τους και να γίνουν ευρωπαίοι, όπως προφανώς επιθυμούν. Ένας Δήμος δεν ασκεί ούτε μπορεί να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Ας αρκεστεί στο ρόλο του και ας βοηθήσει τους πολίτες του να διώξουν τον φόβο, με την ανάληψη ευθύνης της περιφρούρησης της περιοχής με κάθε πρόσφορο τρόπο και ας δείξουμε ότι η Αντζελίνα Τζολί δεν έχει μεγαλύτερη καρδιά από τις τρεις γριούλες της Λέσβου,με το μπιμπερό θυμάστε…, που έσωσαν την αξιοπρέπεια του Έλληνα.
Το ωραιότερο πάντως κείμενο για τον πρόσφυγα, γράφτηκε στον Λαγκαδά, τον 13ο αιώνα, από τον Γεώργιο Ακροπολίτη που ήρθε σαν πρόσφυγας στην πόλη μας, διωγμένος ουσιαστικά από την αυτοκρατορική αυλή, ενώ ήταν πρωθυπουργός της, και έχει τίτλο « Δος μοι τούτον τον ξένον». Αναφέρεται βέβαια στον μεγάλο πρόσφυγα της ανθρωπότητας τον Χριστό, όμως δεν σημαίνει ότι τα δεδομένα αλλάζουν γιατί και ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Αυτό διακηρύξαμε προχτές, Κυριακή της ορθοδοξίας, καθώς σηκώναμε ψηλά τις εικόνες κατά την περιφορά τους στις εκκλησιές μας.
Έχουμε λοιπόν δυο ευκαιρίες. Ή να διακριθούμε για τον ανθρωπισμό μας, ή να εξευτελιστούμε από τις πράξεις μας.
Τρύφων Τσομπάνης
