Ο ΦΛΕΒΑΡΗΣ ΣΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΓΚΑΔΑ
«Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει» έλεγαν οι παλιοί και να 1η του Φλεβάρ και θαρρείς κάτι αρχίζει και αλλάζει στην ατμόσφαιρα. Βέβαια οι αισιόδοξοι παλιοί κρατούσαν και μια δεύτερη γνώμη για κάθε ενδεχόμενο και συμπλήρωναν την παλιά παροιμία με το: « μα κι αν τύχει και θυμώσει, μεσ’ το χιόνι θα μας χώσει». Και δεν είχαν άδικο, γιατί πολλές φορές ο χειμώνας έπαιζε παράταση τον μήνα Φεβρουάριο. Συνήθως με τον Φλεβάρη ξεκινούσαν οι πρώτοι υπαινιγμοί της άνοιξης, κι αν η καλοκαιρία των αλκυονίδων τραβούσε λίγο παραπάνω, τότε έβλεπες πραγματικά να αλλάζουν τα πάντα στη φύση και στη ζωή των ανθρώπων. Η άνοιξη, ακόμα και σαν προσδοκία, δημιουργεί μια άλλη αίσθηση, σου δίνει την βεβαιότητα της αλλαγής του κλίματος, της προσμονής άλλων πραγμάτων, της απόφασης να δεις τη ζωή με μάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο. Πρώτη Φλεβάρη, του Αγίου Τρύφωνα, κι ο Λαγκαδάς, ένας απέραντος λαχανόκηπος και ένα τεράστιο αμπέλι, είχε τη δική του γιορτή. Οι Λαχανοκηπουροί και οι Αμπελουργοί ντυμένοι στα καλά τους, συν γυναιξί και τέκνοις, με τις λειτουργιές στα χέρια τους και το νάμα για την εκκλησιά, πορεύονταν κάθε χρόνο, εναλλάξ σε μια από τις δυο ενορίες, για να γιορτάσουν τον προστάτη τους Άγιο. Ο πρόεδρος του συλλόγου των κηπουρών, φρόντιζε για τη αρτοκλασία ,το καθαρό πλεκτό σεμεδάκι για το τραπέζι της προσφοράς, τα κεράσματα για τη δεξίωση που θα ακολουθούσε στην αίθουσα του ναού και φυσικά τον λόγο που θα εκφωνούσε κάθε χρόνο ο γεν.γραμματέας του συλλόγου ο μπαρμπα-Θύμιος, ο οποίος με στόμφο και μικρασιάτικη λεβεντιά εισέπραττε κάθε χρόνο το χειροκρότημα της ζωής του, που λες και ήταν αυτό που τον κρατούσε στη ζωή ως τα βαθειά του γεράματα
.Ο αγιασμός που τελούνταν πήγαινε σε κάθε σπίτι για να ραντιστεί μ’ αυτόν το σπίτι ,τα χωράφια, το αμπέλι. Την τελετή τιμούσε πάντα με την παρουσία του ο Δεσπότης και ο εκάστοτε Δήμαρχος με το Δημοτικό Συμβούλιο, δεδομένου ότι οι μπαξεμβαντζήδες και οι αμπελουργοί του Λαγκαδά, μπορούσαν να ελέγχουν απόλυτα τις εκλογές. Πάντα δε κάποιοι του Συλλόγου, εκπροσωπούσαν το σινάφι τους στο Δημοτικό Συμβούλιο.Η πρώτη μέρα του Φλεβάρη για τους αγρότες σήμαινε έναρξη δραστηριοτήτων και προγραμματισμών. Ετοιμασία της γης για τη σπορά, τα φυτέματα, κλαδέματα, η άλλη δε μεγάλη συντεχνία του Λαγκαδά, οι ψαράδες, ξεκινούσαν το καλαφάτισμα των καραβιών για τη νέα περίοδο. Στις αυλές των ψαράδων και στην αυλή των Βενιωτάδων, που είχαν καρνάγιο κατασκευής καραβιών, έβραζαν οι πίσσες για το πισσάρισμα και την επισκευή των εργαλείων, ξεχύνονταν στα χωράφια για να βρούν τα κατάλληλα ξύλα για τις επισκευές των καραβιών, οι δε ψαράδες και οι γυναίκες μπάλωναν τα δίχτυα για να αντέξουν ακόμη μία χρονιά.. Μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά πίσσα και ρακί, γιατί δουλειά χωρίς ρακί, δεν προχωρούσε. Ο Δήμος έβγαζε τα συνεργία για το κλάδεμα των δέντρων και ο κυρ-Δημοσθένης, άρχιζε εντατικά τις εργασίες περιποίησης του Δημοτικού πάρκου, στην περιοχή του σημερινού Επαρχείου, πραγματικό στόλισμα-έργο τέχνης- όπου ήταν πάντα ο πόλος έλξης των Λαγκαδιανών οικογενειών κατά τους ανοιξιάτικους και τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι θερινοί κινηματογράφοι ξεκινούσαν επισκευαστικές εργασίες και φρόντιζαν τα γιασεμιά και τ’ αγιοκλήματα, ώστε το καλοκαίρι να είναι στο φόρτε τους οι μυρωδιές. Στα Λουτρά ξεκινούσαν επίσης οι εργασίες περιποίησης των χώρων, γιατί σε 3 μήνες θα ξεκινούσε η λουτρική περίοδος και οι επισκέπτες από νωρίς ενδιαφέρονταν να κλείσουν δωμάτια στην πόλη. Περιποίηση των πάρκων, των κήπων της πλατείας, δεδομένου οτι μεσ’ τον Φλεβάρη πάντα ήταν και οι αποκριές και σίγουρα θα είχε η πόλη τους δικούς της επισκέπτες. Όλα ωραία ,καθαρά, περιποιημένα, προσμέναν το καλύτερο για τη ζωή και την πόλη μας. Σε λίγο τα δέντρα θα μπουμπούκιαζαν για τα καλά, και οι πρώτες ομοβροντίες της άνοιξης θα έρχονταν από τις αμυγδαλιές, που πάντα βιαστικές έδιναν την δική τους ώθηση στο έμπα της άνοιξης. Το βράδυ τα ταβερνάκια μοσχοβολούσαν βαρελίσια ρετσίνα και μαστίχα, κρασί μυρωδάτο μοσχάτο απ’ τα περβόλια, κρεμμύδι σπαστό με τη γροθιά , και ψάρια της Κορώνιας. Οι μερακλήδες που αφθονούσαν στην πόλη μας, θα έκλειναν τη βραδιά με τις καντάδες τους και βέβαια το τραγούδι «ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της…» είχε την τιμητική του, γιατί περιέγραφε ακριβώς τη βιασύνη της φύσης για το έμπα της άνοιξης.
