Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αθλητές μας !!!
Του Τρύφωνα Τσομπάνη
Ναι, είμαστε χαρούμενοι, θα έλεγα πάρα πολύ χαρούμενοι, που κάποια παιδιά του Δήμου μας καταφέρανε με τον προσωπικό τους αγώνα και την προσωπική του προσπάθεια να φτάσουν στην τριάδα της παγκόσμιας διεκδίκησης. Αυτό μας φτάνει, και τους αξίζουν, του κάθε αθλητή ή αθλήτριας , τα πιο θερμά μας, τα χίλια συγχαρητήρια και οι πιο θερμές ευχές μας για να είναι πάντα καλά και να κερδίζουν τέτοιες συμμετοχές. Αναμφίβολα πίσω από την τιμητική διάκριση και συμμετοχή κρύβεται πολύς αγώνας, πολύς κόπος, πολύ αγωνία, ιδρώτας, προπόνηση, ξενύχτια, τραυματισμοί, έξοδα και μοναξιά. Η μοναξιά του αθλητή που βρίσκεται μόνος απέναντι στο στόχο του και στο τέρμα του αγώνα του. Είναι βέβαιο πως όλος ο κόσμος εύχεται για το καλύτερο και είναι στο πλευρό τους αυτές τις κρίσιμες ώρες.Το «ευ αγωνίζεσθαι» έχει μεγαλύτερη αξία από το μετάλλιο, και η τιμή της συμμετοχής σε μια Ολυμπιάδα, σηματοδοτεί την πορεία αλλά και την ιστορία του ΑΘΛΗΤΗ.
Αυτό που θα ήθελα απλά να σημειώσω είναι το πώς αντιλαμβάνονται μερικοί τον αγώνα κάποιων ανθρώπων που φτύνουν αίμα μόνοι τους αλλά στη δόξα τους έχουν πολλούς συνεταίρους. Ό,τι και να έκανε ο αθλητής μας, είναι ο μοναδικός κερδισμένος και ο μοναδικός κάτοχος της τιμής και της περηφάνιας. Αυτή τη χαρά και την δόξα και την περηφάνια μπορεί να την μοιραστεί μόνο με τους γονείς του και την οικογένειά του που τον στήριξαν πραγματικά, δούλεψαν μαζί του, έτρεξαν, ένοιωσαν την αγωνία του και κυρίως ξόδεψαν πολλά για να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. Όλοι οι άλλοι είμαστε θεατές ενός αγώνα και απλά χειροκροτητές, αλλά, επιτρέψτε μου, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι γιατί δεν προσφέραμε τίποτα απολύτως στον αγώνα ενός νέου που παλεύει να ανεβάσει ψηλά την Ελληνική σημαία και παλεύει ολομόναχος χωρίς την βοήθεια των αρμοδίων κρατικών αρχών και της πόλης του. Μαζί με τον κάθε αθλητή θα μπορούσαν ίσως σήμερα να αγωνίζονταν κι άλλα παιδιά της πόλης μας , αρκεί η πόλη μας να διέθερε χώρους αθλήσεως που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των αθλητών. Έχουμε;;; ΟΧΙ!!! Πρίν από πολλά χρόνια (τριάντα περίπου) είχε έναν από τους πρώτους κωπηλατικούς ομίλους, δημιούργημα και όνειρο του αείμνηστου Βαλκανιονίκη κωπηλάτη Σπύρου Κεχαγιά, που με αίμα και ιδρώτα έστησε τότε τον Κωπηλατικό όμιλο Λαγκαδά, και κατέκτησαν οι τότε αθλητές του αρκετά μετάλλια και αρκετά αριστεία. Σήμερα αυτό το όνειρο ρημάζει στις όχθες της Κορώνειας, γιατί κανένας δεν νοιάστηκε να συνεχίσει το όνειρο, έστω να στηρίξει το όραμα, να βοηθήσει την προσπάθεια εκείνων των αθλητών και να δώσει στα παιδιά της πόλης μας μια αθλητική διέξοδο. Σκέφτηκαν όμως ότι μια φωτογραφία μαζί με τον αθλητή θα έδινε κύρος στον αθλητισμό!!!! Ούτε καν μια προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο χώρος για τον οποίο ξοδεύτηκαν αρκετά χρήματα και μετά τα προβλήματα της Κορώνειας εγκαταλείφθηκε, ούτε καν μια ιδέα για να μετατραπεί σε ένα γυμναστήριο άθλησης ή εγκατάστασης μιας προσομοίωσης π.χ ενός κωπηλατικού κέντρου για να γυμνάζονται τα νέα παιδιά που αγαπούν τον αθλητισμό. ΤΙΠΟΤΑ. ΝΕΚΡΑ. ΣΙΩΠΗ. Η ίδια νέκρα και στο κλειστό Κολυμβητήριο της Ξυλόπολης, που θα μπορούσε επίσης να αξιοποιηθεί από τους αθλητές μας. Εκατομμύρια ευρώ ξοδεύτηκαν και δεν λειτούργησε ΠΟΤΕ!!!! Κανένας δεν έχει την παραμικρή ευθύνη και ευθιξία!!!Κατά τα άλλα «είμαστε περήφανοι» με τις νίκες των άλλων, αλλά δεν ντρεπόμαστε καθόλου με τις δικές μας ανεπάρκειες και αστοχίες.
Πήρα το δρόμο προς τη λίμνη. Τα χορτάρια κοντεύουν να κλείσουν το δρόμο προς τον Κωπηλατικό Όμιλο. Η λίμνη κάνει φιλότιμη προσπάθεια να πλησιάσει την αποβάθρα.Το κτήριο απόμεινε να χάσκει μόνο και έρημο, απλά για να μας θυμίζει το όνειρο του κυρ-Σπύρου και το χρέος μας. Κάποιοι κατάφεραν και το απογύμνωσαν από τη σκεπή, τις σιδεριές, τα παράθυρα, τις πόρτες, τα έπιπλα, τα κύπελα και τα έπαθλα, τα σκάφη των προπονήσεων πετάχτηκαν στα καλάμια, τα κουπιά το ίδιο, βρωμιά και σκουπιδαριό σε έναν χώρο που έπρεπε να σφύζει από ζωή και νεολαία.
Γι αυτήν την κατάσταση υπάρχει άραγε κανένας να αναλάβει την ευθύνη και να μας μιλήσει για την περηφάνια του;
Προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ το μέλλον. Δύσκολο να ονειρεύεσαι πάνω σε χαλάσματα, όμως καθώς ένα γεράκι πέταξε μέσα από τις καλαμιές και σηκώθηκε ψηλά, νόμισα οτι ήταν η ψυχή του κυρ-Σπύρου που πλανιέται μέσα στα χαλάσματα του κωπηλατικού και φυλάει σκοπιές περιμένοντας μιαν άλλη μέρα για τον κωπηλατικό όμιλο Λαγκαδά, που μπορεί να μην υπάρχει πλέον ως φορέας, αλλά έχει έναν Κωπηλάτη τον Γιάννη, με Ολυμπιακή συμμετοχή που δίνει ελπίδες για το μέλλον, ακόμα και στην Πόλη του Λαγκαδά.
Και κάτι ακόμα. Ανοίξτε τα γήπεδα, τους χώρους άθλησης, τα 5χ5, δώστε στα παιδιά χώρο και ευκαιρία να αποτοξινωθούν από το κινητό και το τάμπλετ. Αξιοποιείστε ό,τι απόμεινε και μπορεί να αξιοποιηθεί. Από τον αθλητισμό κανένας δεν έχασε!!!
