Ένα παράπονο κι ένας καημός!
Ειπώθηκε ότι ο Οκτώβριος, είναι ο μήνας της εθνικής μνήμης, και είναι αλήθεια ότι με το που μπαίνει ο μήνας αρχίζουν οι εκδηλώσεις για τον θάνατο του Παύλου Μελά, του ήρωα που συνέδεσε τη ζωή και το θάνατό του με την Μακεδονία και τη λευτεριά της. Την επόμενη εβδομάδα γιορτάζεται γενικότερα ο Μακεδονικός Αγώνας,(1890-1908) που σημάδεψε την ιστορία της Μακεδονίας, αλλά και του Λαγκαδά. Ακολουθεί η 27η Οκτωβρίου που τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων για την απελευθέρωση της Επαρχίας Λαγκαδά και της πόλης μας και στα 1912 και στα 1944, και στις 28 του Οκτώβρη αναθυμόμαστε την έναρξη για την πατρίδα μας, του β΄παγκοσμίου πολέμου, το ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, και θρηνούμε τα θύματα και τους ήρωες του τελευταίου αιματηρού πολέμου στον οποίο η πόλη του Λαγκαδά, έδωσε το αίμα 11 παλικαριών, 12 αναπήρων και 100 αγωνιστών στα βουνά της Αλβανίας.
Οι εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στην πόλη μας μ΄έναν τρόπο τουλάχιστον απογοητευτικό, για να μη πω απαράδεκτο. Μια υποτονικότητα και μια νωχελικότητα, έως και αδιαφορία, για το τι μπορεί να σημαίνουν αυτοί οι ιστορικοί σταθμοί για τον τόπο μας.
Ένας λαός που έχει δυνατή τη μνήμη για το πότε η ποδοσφαιρική του ομάδα πήρε το πρωτάθλημα πρίν από χρόνια, έχει ένα τεράστιο κενό μνήμης για το πότε η πατρίδα του έδωσε τον δικό της αγώνα, για να απολαμβάνουμε όλοι μας σήμερα έναν αέρα ελευθερίας και τον καφέ μας ελληνικό κι όχι τούρκικο!!!
27η Οκτωβρίου. Η επίσημη δοξολογία στη Μητρόπολη του Λαγκαδά. Οι μητροπολίτες και οι ιερείς κόντεψε να είναι περισσότεροι από το λαό της πόλης, που υποτίθεται έπρεπε να δώσει ένα δυναμικό παρόν. Ελάχιστοι παρόντες! Την κατάσταση έσωσαν 18 μαθητές των 3 δημοτικών σχολείων με τις σημαίες τους και κάποιους δασκάλους, 2 βουλευτές, ο Δήμαρχος και 4 δημοτικοί σύμβουλοι από τους 41, ο πρόεδρος της Κοινότητας Λαγκαδά και κανένα από τα 4 Γυμνάσια και 3 Λύκεια της πόλης μας. Ουδείς Πολιτιστικός Σύλλογος! Οι μνήμες αυτές αφορούν όλο τον Δήμο Λαγκαδά. Σε άλλες πόλεις η ημέρα αυτή είναι η πιο λαμπρή ημέρα!
Είδα το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του επιμελήθηκε ο Δήμος κατά παράδοσιν, τρεις αράδες. Ούτε γενικός σημαιοστολισμός, ούτε μια μπάντα να παιανίσει για την απελευθέρωση της πόλης, ούτε ένα μνημόσυνο στο κενοτάφιο των νεκρών του έπους του 1940! Έτσι ξερά και ψυχρά, κάναμε ένα ανόρεχτο χρέος και ευχηθήκαμε και του χρόνου, τα ίδια!
Αντιλαμβάνομαι ότι η ημέρα δεν κηρύχτηκε επίσημη αργία, αλλά τι θα εμπόδιζε τον Δήμο σε συνεννόηση με τον εμπορικό Σύλλογο της πόλης να αποφασίσει η αγορά να ανοίξει μετά τις 10,30πμ. Τι θα εμπόδιζε να καλέσει τα Σχολεία του Δήμου να παραστούν με αντιπροσωπείες για να μάθουν και τα παιδιά μας, τι σημάνουν αυτοί οι αριθμοί και ότι το 1912 και το 1940-1944 είναι αριθμοί ιστορικής μνήμης και όχι τηλεφωνικά νούμερα σαν το 1-1821 ή το 11880, για τηλεφωνική εξυπηρέτηση!!!
Αντιλαμβάνομαι τη αντίδραση κάποιων. Μα έχουμε και την 28η! κάθε μέρα γιορτή; Όχι κάθε μέρα! Δυό μέρες τον χρόνο! Πόσο άραγε λογαριάζουμε την εξόφληση ενός χρέους που πληρώθηκε με αίμα; Τι να σημαίνει άραγε η φράση «Τα ελευθέρια της Πόλης μας»!
Μας δίνεται μια ευκαιρία όχι μόνο για να τιμήσουμε νεκρούς και ήρωες, αλλά και για να κρατήσουμε ζωντανές τις ιστορικές μνήμες του λαού μας, και εμείς αρνούμαστε την υποχρέωση αυτή με ένα τρόπο που απαξιώνει και τους ήρωες, και την ιστορία, πρωτίστως όμως απαξιώνει εμάς ως πολίτες μιας πατρίδας που αν έζησε , έζησε χάρις στην «αιμοδοσία» κάποιων παλικαριών της!!!
Πάντως η αγνωμοσύνη δεν ήταν ποτέ στις αρετές των προγόνων μας. Καλό θα ήταν σε τέτοιες δύσκολες εθνικές στιγμές, να αλλάξουμε ρότα! Η γνώση της ιστορίας έσωσε λαούς, η αμνησία ΟΧΙ !!!
Ξέρω…, θα πείτε ότι μιλάω σαν δάσκαλος, αλλά κυρίως μιλάω σαν άνθρωπος που θέλει να καλλιεργεί τη μνήμη και μιλάω απλά για ένα παράπονο κι έναν καημό για την ιστορική μας αφασία!!
Τρύφων Τσομπάνης
Αν. Καθηγητής ΑΠΘ
