Χρονογραφικά σημειώματα
«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» 1973-2016, 43 χρόνια μετά.
«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λέει ο σοφός λαός μας θέλοντας να δείξει ότι κάθε μας πράξη κρίνεται εκ του αποτελέσματος, ή όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αυτοί που θαυμάζονται απ’ όλους εκτός από εμάς: «προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», δηλαδή νεοελληνιστί αυτά που έκανες θα κριθούν στο τέλος των έργων σου και της ζωής σου.
17 Νοεμβρίου σήμερα και στη μνήμη των περισσοτέρων έρχονται μνήμες από τα παλιά τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από 43 χρόνια στο Πολυτεχνείο. Η νεολαία και κυρίως η φοιτητική με την συμπαράσταση μέρους του λαού, γιατί οι περισσότεροι είχαν βολευτεί στην τότε πραγματικότητα, κατάφεραν να αποτινάξουν ένα καθεστώς που δεν τιμούσε την Ελληνική ιστορία, παρά το ότι εκφράστηκε από στελέχη του στρατού που υποτίθεται είναι πάντα ο εγγυητής του συντάγματος και της Δημοκρατίας. Ξαναφέρνοντας στη μνήμη μας αυτά τα γεγονότα, έρχονται ταυτόχρονα μορφές και πρόσωπα εκείνου του αγώνα, άλλες μορφές ντυμένες με τον χιτώνα και τη σημαία του ηρωϊσμού, όπως ο Σπύρος Μουστακλής, ο Αλέκος Παναγούλης, ο στρατηγός Οπρόπουλος, ο Καθηγητής Σάκης Καράγιωργας, που έφεραν στα σώματά τους τα ίχνη του αγώνα τους έντονα, αλλά έρχονται και μορφές που επιβεβαιώνουν για ακόμα μια φορά την κατάρα της ελληνικής ιστορίας, δηλαδή την απαίτηση εξαγοράς των αγώνων με θέσεις και οφίτσια που δεν τους ταιριάζουν απόλυτα. «Των συγχρόνων περίγελοι και των ευρωπαίων παλιάτσοι» κατά πώς λέει ο Κωστής Παλαμάς.
Οι πραγματικοί αγωνιστές, πάλεψαν σεμνά, αγωνίστηκαν σεμνά και έφυγαν σεμνά, όπως πρέπει σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την ανθρώπινη τιμή και την αξιοπρέπεια. Έφυγαν αξιοπρεπώς! Οι άλλοι….οι παλιάτσοι της ιστορίας ,παρέμειναν για να πληγώνουν τη μνήμη και να στρεβλώνουν την ιστορία κατά το δοκούν και να περιφέρονται στα πολιτικά σαλόνια όπου τους σπρώχνει ο άνεμος. Ο σταθμός των «Ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων, των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών…» σιώπησε και μαζί σιώπησε και η αλήθεια και η αξιοπρέπεια του αληθινού αγωνιστή. Όσοι σήμερα μιλούν για τους προσωπικούς τους αγώνες και διαφημίζονται σαν οδοντόκρεμες της σειράς ,καλό θα είναι να είναι να θυμηθούν λίγο τα τραγούδια που τραγουδούσαν τότε και να σκεφτούν αν τουλάχιστον κατάλαβαν τότε τι τραγουδούσαν και τι έκαναν μετά: «Λίγο ακόμα να ιδούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, την θάλασσα να κυματίζει, λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα…» ή το άλλο «Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα…».
Σήμερα 43 χρόνια μετά αναζητούμε την ενότητα, τον αγώνα, και το… «λίγο ψηλότερα…», καθώς τα μάρμαρα θα λάμπουν, οι αμυγδαλιές θα ανθίζουν και η θάλασσα θα κυματίζει.
Τρύφων Τσομπάνης
