ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
του Τρύφωνα Τσομπάνη
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ;
Η Κυριακή ήταν πάντα η μέρα της ξεκούρασης και της ενημέρωσης, Ένα πακέτο εφημερίδες περιμένουν υπομονετικά να διαβαστούν, να αποδελτιωθούν, να προβληματίσουν και να μορφώσουν αρκετές φορές. Η θεματολογία ποικίλει όπως πάντα ανάλογα με την εποχή και φυσικά η περίοδος αυτή, ως και τον Μάϊο, θα είναι μια περίοδος που την επικαιρότητα θα απασχολούν οι επερχόμενες εκλογές για την Ευρωβουλή και την Αυτοδιοίκηση. Πάντως αν ρίξει κανείς μια ματιά στους τίτλους μόνο, των σοβαρών αρθρογράφων, θα ψυχοπλακωθεί. Διαβάστε τίτλους : «υποψήφιοι της πλάκας», «μεταξύ Χαϊκάλη και Καρυπίδη», «τι βεβαιώνει η συγκυβέρνηση;», «γιατί τόση ατολμία για δημιουργικές ρήξεις;», « η χαμένη αξιοπιστία της πολιτικής ζωής», «ανακύκλωση φθαρμένου πολιτικού προσωπικού». Βέβαια για όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφουν οι εφημερίδες, μερικές έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης γιατί με τη δική τους θέληση ,με το αζημίωτο βέβαια, καθοδήγησαν μάζες, πρόβαλαν στρεβλές πολιτικές, προώθησαν την ανικανότητα, φώτισαν πρόσωπα σκοτεινά, καταξίωσαν αναξίους. Όμως έστω και τώρα, την τελευταία στιγμή, αναζητούν την αλλαγή πλεύσης και την ελπίδα, όπου αυτή υπάρχει. Είναι αλήθεια και πανθομολογούμενο, οτι το μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής ζωής στην πατρίδα μας είναι η χαμένη αξιοπιστία της και η αρρωστημένη λογική, να θέλουν τα κόμματα να συνεχίζουν καταδικασμένες μεθόδους του παρελθόντος, να συντηρούν τις ίδιες παλαιοκομματικές αντιλήψεις και ψηφοθηρικές πρακτικές, να ανακυκλώνουν το ίδιο φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, ή ακόμη χειρότερα να επενδύουν σε φαιδρούς και ανυπόληπτους υποτακτικούς τους. Παραμένουν δέσμιοι ενός κλειστού κατά κανόνα κυκλώματος , πολιτικών μαριονετών, που μόνος στόχος είναι η διαιώνιση της δικής τους μικρής ή μεγάλης εξουσίας. Η κατά κοινή ομολογία ένδεια του πολιτικού κόσμου, αντί να ευαισθητοποιηθεί από την κρίση και τα προβλήματα του λαού και να ανακρούσει πρύμνα, φιλοδοξεί να ελέγξει και να πατρονάρει τον λαό, ακόμα και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με ανθρώπους που εν καιρώ θα λειτουργήσουν ως προσωπικά τους φερέφωνα για την δική τους ανάδειξη και πολιτική επιβίωση. Αυτό όμως δείχνει τη δική τους ανεπάρκεια και την εκφυλιστική για τη δημοκρατία λογική, όπου με τις γνωστές πολιτικάντικες ατάκες, που σπούδασαν στην θητεία τους στον λαϊκισμό, θα συγκινήσουν τους τηλεθεατές του Σουλεϊμάν και των πρωϊνάδικων, κερδίζοντας έτσι την περιπόθητη ψήφο.
Όμως αυτή είναι η μοίρα της πατρίδας;
Δεν μπορούν επιτέλους να καταλάβουν ότι με το να μη μπορούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα που μας τραβάει στην καταστροφή, γίνονται οι εχθροί της πατρίδας; Πότε θα καταλάβουν ότι με το να προωθούν πρόσωπα και λογικές που στηρίζονται σε ευκαιριακές συμπτώσεις συμφερόντων, θα κόψουν οι ίδιοι το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται κι αυτοί;
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε όλοι ,πολίτες και πολιτικές ηγεσίες, ότι όσο επικρατεί αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός, όσο κυριαρχεί αυτή η περίεργη συμμαχία των πρόθυμων και των μετρίων, τόσο θα απομακρύνεται η ελπίδα για έξοδο από την κρίση;
Όταν οι πολιτικές θέσεις και κομματικές ταυτότητες αλλάζουν σαν πουκάμισα προκειμένου να προσαρμοστούν χαμαιλεοντικά στο νέο περιβάλλον, όταν ο κόσμος μπούχτισε να τους βλέπει χαριεντιζόμενους μέσα στον πολτό της πολιτικής τους ιδεοληψίας, πως στ’ αλήθεια μπορούν να αρθρώσουν έναν φρέσκο πολιτικό λόγο που θα ανατρέπει τη λογική της ρεμούλας και της λαμογιάς, της συγκάλυψης και της αμετροέπειας;
Είναι προδήλως πολλοί οι πολιτευάμενοι που οσμίζονται σαν τα τσακάλια στον αέρα την οσμή της εξουσίας, και όσων η χαλαρή διαχείρηση…υπόσχεται….
Αυτό όμως δεν είναι πολιτική για την πατρίδα, αυτό είναι μια ακόμη μαχαιριά στην καρδιά της Ελλάδας. Δεν αντέχει η πατρίδα τέτοιες λογικές. Ας το σκεφθούν καλά όσοι θ’ αποφασίσουν την αναμέτρηση με την ιστορία γιατί η ιστορική μνήμη δεν φέρθηκε πάντα φιλόφρονα σε όλους. Κάποιους τους γράφει στα μαύρα κατάστιχά της. Το βλέπουμε άλλωστε καθημερινά στα γραφεία των εισαγγελέων. Μπορεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάποιοι να κοροϊδεύουν ακόμα τους εαυτούς τους, ότι τους χωρίζουν ιδεολογικές διαφορές και έχουν ταξικές αντιθέσεις, αυτά είναι για να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Όμως στο χωριό και στην πόλη δεν μας χωρίζει τίποτα. Αντίθετα μας ενώνει ο κοινός βίος, η κοινή μοίρα, η κοινή ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αυτό το καλύτερο δυστυχώς δεν μπορούμε να το δούμε από το κράτος. Μπορούμε όμως να το δούμε από την ενωμένη τοπική κοινωνία, την οργανωμένη σωστά καθημερινότητά μας, τη σωστή διαχείριση των κοινών πόρων, τον καλό προγραμματισμό για το μέλλον μας, την αξιοποίηση των πηγών ανάπτυξης, την ομόνοια των κατοίκων, την ανάδειξη του πολιτισμού μας, τον σεβασμό των πολιτών, την ανάδειξη των αξίων, των ικανών, των καταρτισμένων, των δυναμένων να προσφέρουν έργο, και όχι αυτών που ψάχνουν πώς να περνούν τον καιρό τους αμειβόμενοι από το κοινό ταμείο. Ο τόπος θέλει ενότητα, συνεργασία, ομόνοια, άλματα, που δεν μπορεί να κάνει κάποιος κουρασμένος και φθαρμένος, αλλά και όραμα, σχεδιασμό, νοικοκύρεμα. Όποιος υποσχεθεί ότι αυτά θα τα κάνει μόνος του, ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΗΣ.
Ο τόπος χρειάζεται τρία πράγματα: 1ον ΕΝΟΤΗΤΑ, 2ον ΕΝΟΤΗΤΑ, 3ον ΕΝΟΤΗΤΑ.
Ας αφήσουμε στην άκρη τους έωλους Δονκιχωτισμούς. Μια γροθιά, μια σκέψη, μια βούληση, μια προσπάθεια, ένας αγώνας. Έτσι θα δούμε τον τόπο μας να ξεχωρίζει και να πηγαίνει μπροστά. Συλλογική προσπάθεια και συλλογική ευθύνη.
Όσοι επιχειρήσουν να ξαναδούν το λαό διχασμένο και χωρισμένο στις πλατείες να γαυριά παθιασμένα τον «ηγέτη» του, ας αναλάβουν και την ευθύνη απέναντι στην ιστορία, αλλά και την υστεροφημία τους.
Στο ερώτημα λοιπόν αν υπάρχει ελπίδα, τολμώ να απαντήσω ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ. Αρκεί να την αναζητήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα όλοι μαζί.
